„Miałem dwoje mentorów w mym życiu, matkę i brata. To oni, odkąd pamiętam, zachęcali mnie do rysowania i pogłębiania swych talentów. Mama, wiadomo, obu nam wpajała piękne formy już od najmłodszych lat, z tym że ja byłem 4 lata młodszy i to mój brat właśnie łapał wszystko szybciej i był zawsze ode mnie w czymś lepszy. To zawsze mobilizowało mnie do większej i wytężonej pracy. Mama tworzyła dla nas w twardym ołówku różnorodne obrazki i sceny, rysowane bardzo cienką i mało widoczną kreską. My to potem poprawialiśmy i wykańczaliśmy już po swojemu. To dopiero była zabawa!
Biedna mama, pochodząca ze wsi z wielodzietnej rodziny, była najstarsza z rodzeństwa i rodzice nigdy nie pozwolili jej pójść do liceum plastycznego. Zbyt dużo było obowiązków wokoło, by tracić czas na nikomu „bylejakie” zawody, typu artysta… Dlatego to właśnie swoje niezrealizowane ambicje lokowała w nas, swoich dzieciach wierząc, że przynajmniej my, nie będziemy musieli rezygnować z własnych marzeń. Tym się kierowała, wpajając nam zapał do sztuki i kreatywnego tworzenia. Mój starszy brat owszem, szybko umiał ten zapał wykorzystać, tworzył najzabawniejsze historie komiksowe, naszywki i projekty dla okolicznych punków czy bajecznie kolorowe chusty dla rezerwistów, ale jakoś na szkoły plastyczne zabrakło mu czasu…
Wszystkie swoje zdolności ulokował w tatuażu artystycznym, którym zajmuje się od ponad 25 lat, oraz sporadycznie w karierze muzyka-wokalisty, jakim również zdarzało mu się bywać. Aktywne życie artystyczne czy własne solowe wystawy nigdy jednak nie porwały go, do końca chyba nie chciał słyszeć głosu niespełnionych ambicji matki… Ja chyba odwrotnie, zawsze będę pamiętał jej łzy, gdy jej zakomunikowałem, że do żadnego liceum plastycznego nie pójdę! I nie poszedłem… Trochę naokoło potoczyła się ma edukacja, ale studia plastyczne skończyłem i w pewnym sensie wypełniłem marzenie mojej mamy. To jej powinienem podziękować, że zasiała to ziarenko bakcyla sztuki. Dziś coś tam tworzę, prowadzę aktywne życie artystyczne, organizuje dużo wystaw, czasem także własne, autorskie. Nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że czegoś nie zrealizowałem, czegoś nie domknąłem… Zawsze czułem, że powinienem zaprosić do wspólnej wystawy moją mamę, brata również, lecz zawsze odkładałem tą sprawę na jakiś dalszy plan… Bałem się ich odmowy, zresztą padała nie raz, gdy coś tam próbowałem pytać.
Aż nadszedł czas, gdy los sprawił, że wspólnie z bratem postanowiliśmy połączyć siły i od maja tego roku będziemy pracować razem w gliwickim Muzeum Tatuażu. Teraz przynajmniej nie mógł odmówić, a i mama bez problemu zgodziła się, aby nas wesprzeć promocyjnie wspólną wystawą. No bo czego nie robi się dla własnych dzieci…”

Piotr Wojciechowski